Tags

D’ardore t’amai.

All’ombra dell’inverno

ch’oscurava un’oasi d’estate.

D’istinto, all’improvviso,

m’avvolse

l’appartenenza dell’anima.

L’ora, quell’ora,

s’insinuò nell’attimo.

L’istante s’inondò d’assenza, 

l’assenza s’ammantò d’attesa.

Nell’attesa m’incammino.